De machtsstrijd in Nederland; een vooruitblik

Het politieke landschap in Nederland is uitermate verdeeld. In navolging van de grote veranderingen in andere Europese lidstaten (zoals de ruk naar links die Frankrijk maakte) volgt in september Nederland met een nieuwe frisse politieke richting. Of niet?
De vraag is zelfs óf Nederland wel een kabinet krijgt en wellicht eerst een poging gaat doen het recent erg scherp neergezette wereldrecord kabinetsformatie van België te doen breken. De peiling van gisteren gaf namelijk nog duidelijker weer dat het vormen van een meerderheidskabinet tot een haast onmogelijke opgave behoort.  Een analyse van de huidige stand van zaken;

Messteken en verdeeldheid in Groenlinks

De afgelopen twee weken was Groenlinks opeens nadrukkelijk in het nieuws. Tofik Dibi stelde zich kandidaat waarbij hij eigenlijk Jolande Sap een mes in de rug stak na haar succes bij het bezuiningsakkoord, hoewel Dibi na zijn kandidaatstelling en (geflopte) BAM!-introductie direct fors  in populariteit daalde.
Het toppunt was nog wel dat hij door de partijcommissie als ongeschikt werd bevonden, evenals twee andere kandidaten overigens die ook een gooi wilden doen naar het lijsttrekkerschap.. Deze ondemocratische interne partijdiscussie koste daardoor Groenlinks in de peiling van gisteren veel zetels, waardoor de briljante positie en deelname van Jolande Sap aan het Kunduz/Lente/Voorjaars/ 5partijen - akkoord volledig teniet is gedaan. Dus,voor elke lijsttrekker straks een zetel?!
Enerzijds is het opvallend dat in zo'n kleine partij er intern zoveel vleugels bestaan, hoewel dit historisch te verklaren valt omdat Groenlinks is samengevoegd uit 4 kleinere partijen. Bij een grote partij  zoals de PvdA is het immers vrij normaal dat er een progressieve en een conservatieve tak bestaan.

Het CDA

Voor elke lijsttrekker een zetel?!, dit gold als het ware ook voor het CDA voordat Van Haersma Buma gekozen werd.
De partij staat op een historisch dieptepunt en dit is mede de reden dat een formatie in Nederland straks lang kan gaan duren. Een sterke middenpartij is als het ware het cement tussen de bakstenen in een kabinetsformatie.
De reden dat het CDA zo laag staat is dat het onderhevig is aan een chronische leiderschapsarmoede. 
Voormalig kroonprins van de partij Camiel Eurlings en vice-premier Verhagen hadden zich al beide voor het voortrekken van de christendemocraten geëxcuseerd.  En hierdoor is het gekomen dat volslagen onbekende leden vanuit de provincie een gooi gingen doen naar het lijsttrekkerschap.

Geert Wilders

Geert Wilders heeft zich in de jaren van het minderheidskabinet geposteerd als een briljant strateeg.
Als het ware werd elk stuk vlees wat hij in de ring gooide gretig aangevallen door de linkse partijen, maar doordat élke partij dit probeerde te doen bleef Wilders daardoor júist sterk. Hij werd de issue-kweker van de afgelopen jaren, en hij bevond zich uiteraard in de machtspositie door het kabinet op bepaalde punten wél en andere punten weer níet te steunen.
Was de onverklaarbare move door het Catshuis-akkoord te doen klappen een eerste zwaktebod van Wilders? Strategisch geredeneerd WIST Wilders dat er in de week erna één of ander bij elkaar gelijmd akkoord op een A4-tje naar Brussel moest worden opgestuurd. En hiermee kweekte hij ook een nieuw issue wat hij gelijk tot verkiezingsthema van aanstaande september doopte; namelijk de 3% norm van Brussel.   Of Wilders in staat is om intern de zaken van de PVV op orde te krijgen is nog maar de vraag. Immers is hij Hero Brinkman al kwijtgeraakt.
Tot slot is er het ironische dat hij nu een rechtszaak aanspant tegen de Nederlandse staat over het ESM-fonds dat in de steigers staat. Het kort geding kan immers alleen plaatsvinden nu dat het kabinet  demissionair is geworden. En we weten allemaal wie daar de hoofdveroorzaker van is.

Onbetwistbare leiders?

De onbetwistbare leiders van hun partijen dat zijn toch wel Emile Roemer van de SP en Mark Rutte van de VVD. In het huidige verkiezingsklimaat is het voor hen waarschijnlijk een groot voordeel dat zij ongeveer de enige zijn waarover intern geen discussie bestaat. Rutte is weliswaar wellicht gekrenkt en beschadigd omdat hij nu demissionair premier is, maar het lijkt hem vooralsnog niet echt te deren.
Diederik Samsom is intern bij de PvdA direct fors bekritiseerd doordat hij in niet mee deed aan het vormen van het Lenteakkoord. Vooralsnog weet hij zich ook nog niet echt te profileren als dé charismatische leider van de arbeiderspartij waardoor het hem ook nog niet echt is gelukt om zetels weg te snoepen bij de SP. Onbetwistbaar dus?, nee dat zeker niet. En van een echte vooruitgang sinds zijn voorganger Cohen is ook nog niet echt sprake.

Afsluitend

Het belooft in de komende maanden een spannende nek aan nek verkiezingsstrijd te worden. Heel veel tijd om naar het EK en de Olympische Spelen te kijken hebben de betreffende deelnemers niet echt lijkt mij want elke zetel kán in dit politieke landschap goud waard zijn. Vooralsnog lijken de degens gekruisd te gaan worden tussen Roemer en Rutte.
Wat wel duidelijk moge zijn is dat met zoveel partijen op deze huidige zetelaantallen de televisiedebatten straks extra lange uitzendingen zullen worden. Immers elke lijsttrekker moet toch zijn zegje voldoende kunnen doen nietwaar? .............